Mijn groene kathedraal laat me verzinken in een diepe verbinding met al dat leven heet.
Geen oordeel, geen gepraat, geen bekijks of een neerbuigende houding…
Bomen staan naast elkaar en dulden elkaars schaduw of incompleetheid.
De lasten worden gedragen, sterk als ze zijn.
Met de wortels in de aarde, stijgt de boom elk jaar in zijn waarde.
Een waardige houding, waarachtig en krachtig,
draagt de stam een kroon in zijn takken, een bladerdek die uitreikt naar de hemel of omarmt tot aan de grond.
Gedeelde lusten in de lucht, waar het zonlicht de kruin overstroomt met goudgele stralen..
Die van groengouden kathedralen waarin ik de zin van het leven inadem…amen!
Over elkaar, door elkaar en langs elkaar leven bomen en dieren samen,
in hun wezenlijke onzichtbare osmose.
Bomen dromen en staan sloom in hun eindeloze vrome natuurlijke waardigheid.
In de boom stroomt het levenswater en door de bladeren transformeert de levensadem zich,
zodat de lucht geschoond mag blijven van een verstikkende atmosfeer.
Wortels schieten de grond in om staande te blijven als de stormachtige lucht kucht en vluchten geen werkelijkheid kan zijn. De boom zucht en beweegt mee, zwiepend met haar kruin vol bladeren. In mijn beleving doe ik mijn ogen dicht en waan me door het ruisen aan het strand en hoor de groene zee. De wind tiert en roept, neem me mee, neem me mee, mijn verhaal geef ik je, breng haar verder en zeg het voort…beweeg mee en luister naar mijn bede…verfris en laat los…om jong van geest te blijven..laat al het oude gaan en dat wat krachtig en lenig genoeg is blijft staan aan je zijde, strijdend voor een hoger rendement…De jaren tellen en de ringen van de boom groeien alsmaar groter. De boom straalt weidser en neemt haar trotse plaats in in het bos, aan haar voeten de aarde bedekt met van alles wat eetbaar is en zal worden vermalen door duizenden insecten en regendruppels verzachten de harde structuur van het hout wat vermolmd en verdort. Uitgedroogd door de zon, gekrompen en versplinterd door de vraatzucht van torren en kevers…Gangenstelsels, net als wormen in de kleigrond, worden in het hout gekerfd, met sterke kaken en een honger naar meer hout. Daar waar de houtworm van hout houdt daar worden de sterke bomen zachtmoedig om zich aan de aarde over te geven….De aarde lost de materie op, één voor één , alles krijgt een beurt. Niet getreurd, want nieuw leven is gegarandeerd. Elke cyclus keert weer en leert te leven en te vergeven…vroeger keert niet weer…vernieuwen is verjongen en ouderdom is wijs het oude loslaten..elke keer weer!
Ver(der)gaan…
